Poetry

شاخهٔ شکسته
با زخم خویش
به دیدار جوانه‌‌ای تازه می‌رود

پرنده
در قفس خویش
به پیشواز بهار

تنها قلب مجروح آدمی است
که در به روی جهان می‌بندد

صدیق_قطبی

💃 🧘‍♀️ 🎹 📔



Channel creator /shine

چقدر قشنگ نوشتی عزیزم

دقیقا نکته ای که تو این شعر جذبم کرد همین تلنگر بود که اگر خوب نگاه کنیم تمام جواب ها تو طبیعته .

ریشه های ما به آب شاخه های ما به آفتاب می رسد ما دوباره سبز می شویم!

اون آب و آفتاب نگرش ما و تعبیر وتلقی ای هست که از اتفاقات داریم کافیه با بصیرت ببشتری نگاه کنیم ...

همونطور که مولانا میگه:
   «از دل تنگ چه نالی؟ که جهان پر ز امید است  
    ور تو را دیده بود، هر نفس آواز نو آید»

دل چو مجروح شود، قفسش آرام است 
نه بهاری، نه جوانه، نه امیدی در راه
-دل نوشته

چقدر زیبا ممنون از به اشتراک گذاشتن این شعر