III. PERDE, IV. SAHNE
(Yalnız bir adam — LEONTIUS — ay ışığıyla aydınlanan eski bir kale avlusunda diz çökmüş. Üzerinde yırtık bir cübbe, yüzü toz içinde. Göğsüne bastırdığı eli kanlı. Fon müziği: hafif çello eşliği. Rüzgâr uğuldar.)

LEONTIUS
Bu başıma geldi, evet...
Kader, nasibini geciktirmedi benden.
Yine de kalbim haykırmaz acıyla,
Zira acıya rağmen, azda kalmaya razıyım.

Bedenim sarsıldıysa da, ruhum dimdik;
Ne talihsizliğin suratı, ne de sitemin sesi
İrademi eğemedi yere.
Ben hâlâ benim—eksik değilim,
Aksine tamamlanırım bu yangında.

Ey elem! Sen ki taş kalplilerin korkususun,
Benim içimde sana yer yok.
Çünkü sen geldikçe ben kendime dönerim,
Ve kendime döndükçe daha çok olurum.

Canım yansa da, şükrederim,
Zira bu yangınla pişer demir.
Ve ben, kırılmış değil,
Sadece sınanmış olurum.